چند سال پیش، برنامه‌نویسی و وبلاگ‌نویسی برام یه دنیای آزاد و خلاق بود. پلتفرم‌های مختلفی مثل بلاگفا، بلاگ بیان، گیت‌هاب پیج، کلودفلر پیج و... رو امتحان کردم، همیشه دنبال جایی بودم که بتونم حرف دلمو بزنم و پروژه‌هامو نشون بدم. اما این مسیر که با کلی انگیزه شروع شد، کم‌کم شد یه کابوس واقعی، پر از استرس و ناامیدی. اون انگیزه اولیه رفت و جاش رو یه حس اجبار گرفت. هر دریچه‌ای که فکر می‌کردم برای خلاقیته، یکی یکی بسته شد؛ هم به‌خاطر محدودیتای پلتفرما، هم فشارهای اعصاب‌خوردکن دیگه.
تا الان هفت تا دامنه خریدم که تهش رسید به همین ناامیدی. این دامنه‌ها و وضعیت فعلی‌شون رو می‌تونی تو جدول زیر ببینی:
دنیای برنامه‌نویسی و وب‌نویسی برای من دیگه سرگرمی نیست، فقط استرسه. هر بار که می‌شینم پای کد یا وبلاگ، زندگیم مختل میشه. چشمام ضعیف‌تر میشه، تمرکزم کم میشه و حتی روابط اجتماعیم رو هم خراب می‌کنه. این کار دیگه برام شبیه یه سرگرمی کثیف و بدون فایده‌ست که فقط اعتماد به نفسمو داغون می‌کنه. حس می‌کنم عمرم رو پای یه چیزی گذاشتم که هیچ ارزش واقعی‌ای برام نداره. دیگه نمی‌خوام تجربه پاک شدن محتوا یا مسدود شدن سایت رو تکرار کنم.
تصمیمم قطعیه: دیگه سراغ خرید دامنه‌ی جدید نمیرم. دلنوشته‌هامو تو قالب وبلاگ، سایت یا هیچ صفحه اینترنتی دیگه‌ای به اشتراک نمی‌ذارم. با هیچ کد ادیتور آنلاین یا ابزار مشابهی کار نمی‌کنم و هیچ پروژه آنلاینی نخواهم ساخت. این پایان یه فصلیه که توش بیشتر از حد خودمو درگیر یه دنیایی کردم که جز آشفتگی و استرس چیزی برام نداشت.
حالا وقتشه به خودم برگردم، به آرامش برسم و انرژیم رو صرف کارایی کنم که واقعاً واسم مهمن و بهم حس خوب میدن. به‌جای برنامه‌نویسی و وب‌نویسی، می‌خوام وقتم رو صرف سرگرمی‌های مفیدتری کنم: کتاب خوندن، دیدن فیلم سینمایی یا سریال. این خداحافظی، آغازی برای یه زندگی با آرامش بیشتر و کنترل کامل روی مسیر خودمه.